Wiemy, na pewno iż już trzymiesięczne niemowlę posiada zdolność odczytywania gniewu z mimiki otaczających je dorosłych. W wieku 3 i pół roku dziecko
po raz pierwszy może przejawiać krótkotrwały gniew w odpowiedzi na frustrację. Jeśli
gniew nie jest rozładowany, kumuluje się, za sprawą czego pojawiają się wybuchy
gniewu o wzrastającym czasie trwania oraz mniej podatne, na bodźce odciągające uwagę dziecka (* nie zaleca się odwracania uwagi, jako właściwej strategii radzenia sobie z emocjami
dziecka). Przejawy agresji ujawniające się w zachowaniu w odpowiedzi na
konflikt mogą pojawiać się już w wieku 2 i 3 lat. Ponieważ rodzice karcą
dziecko za przejawianie jawnej agresji, toteż dwulatek może przejawiać nie
tylko agresję fizyczną, ale także symboliczną, manifestującą się poprzez takie
zachowania jak: marudzenie, zrzędliwość, obrażanie się, tzw. „humory”. Powszechnym
przejawem agresji symbolicznej wobec
rodziców jest nietrzymanie moczu i kału przez dzieci w okresie przedszkolnym (*o ile nie wynika to z somatycznego stanu chorobowego), natomiast w okresie szkolnym zaburzenia jedzenia i/lub
spadek efektów edukacyjnych.
Okres szkolny a zachowania agresywne
Okres wczesnoszkolny to czas
narastania międzypłciowych różnic pod względem przejawiania agresywności.
Chłopcy przejawiają większą agresywność, jednak jak podaje B. Krahé (2006, za:
Różańska – Kowal, 2009) dziewczęta częściej przejawiają agresję werbalną (wulgaryzmy, przezywanie) oraz agresję relacyjną (ignorowanie, wykluczanie z grupy oraz obmawianie). W środkowej fazie dzieciństwa obserwuje się mniejsze nasilenie zachowań agresywnych
u dzieci, za wyjątkiem agresji wobec rodzeństwa, która obserwowana jest niezmiennie.
Agresja u nastolatków
W fazie dojrzewania
i wczesnej dorosłości podnosi się szkodliwość zachowań agresywnych. Niektórzy
autorzy dostrzegają związek agresji nastolatków z oddziaływaniem hormonów, inni rozpatrują
ją w kontekście czynników środowiskowych oraz uwarunkowań genetycznych. Dostrzega się, że agresja spada wraz z wiekiem, niemniej jednak u niemałej części
agresywnych dzieci, agresywność utrzymuje się w okresie nastoletnim.
Skrócona analiza przyczyn agresji u adolescentów
B. Krahé (2006, za: Różańska – Kowal, 2009) wyodrębnia agresję krótkoterminową oraz agresję długoterminową. Z agresją długoterminową mamy do czynienia wówczas,
gdy poziom zachowań agresywnych stopniowo wzrasta, począwszy od dzieciństwa do adolescencji.
Agresja krótkoterminowa odnosi się tych osób, które przejawiają od razu
nasiloną agresję w wieku nastoletnim. Wzrost agresji u adolescentów bywa różnie
uzasadniany. Możemy spotkać wytłumaczenia zwracające uwagę, że późny początek
przejawiania agresji może być wynikiem wcześniejszego tłumienia, (*np. pod
wpływem wspomnianego wcześniej braku akceptacji agresji przez rodziców),
dlatego ujawnia się dopiero wówczas, gdy podmiot dorasta, wzrasta jego
niezależność. Inne obserwacje pokazują, że adolescenci wiążą się z
grupami przestępczymi i subkulturami, w których agresja jest normą grupową, ze
względu na inne problemy, jak np. obniżona samoocena czy odtrącenie społeczne.
Źródło: Różańska – Kowal, J., Motywacja zachowań prospołecznych i antyspołecznych nieletnich, Oficyna
Wydawnicza „IMPULS”, Kraków, 2009
zdjęcie: z platformy pixabay.com
zdjęcie: z platformy pixabay.com
0 komentarze :
Prześlij komentarz